ඉස්පිරිතාලේ රැයක්.......

මා ඉස්පිරිතාලයේ ඇඳ මත වැතිර හිටියා. ඒ වාට්ටුවේ ඇඳන් මත ගිලන්ව වැතිර උන් පිරිමි රෝගීන් අතර විවිද රෝගාබාධ තිබූ විවිද වයස් කාණ්ඩ වල රෝගීන් බොහෝ පරිසක් සිටියා. රජයේ රෝහලක රැය කිහිපයක් ගත කරනවා කියන්නේ වෙනස්ම අත්දැකීමක්. විවිදාකාර මිනිසුන්, දුක් වේදනා,හැඬුම්,දෙඩවුම් අහිමිවීම් මේ සියල්ල විවෘත දැසින් දැකිය හැකි තැනක් තමයි රජයේ ඉස්පිරිතාලය. මට එහා පැත්තේ ඇඳේ හිටියේ වයස හැටක විතර කෙට්ටු පිරිමි මනුස්සයෙක්. ඒ මනුස්සයා බලන්න කවුරුත් ආවේ නෑ. එදා රෑ ඒ මනුස්සයා මගෙන් තේ වතුර ඉල්ලගෙන බිවුවා. ඉස්පිරිතාලෙන් ලැබුන කෑම එක කෑවා. තේ වතුර කෝප්පයක් මගෙන් ඉල්ලද්දී මට ඒ මනුස්සයා ගැන දැනුනේ වේදනාවක්. අසරණව ඉස්පිරිතාලෙක වැටිලා ඉන්න මනුස්සයෙක්ට තේ එකක් ගෙනත් දෙන්න අයෙක් නැති වීම ඒ මනුස්සයා තුළ කවරාකාර හැඟීමක් ඇති කළාද යන්න මට මවාගන්න අමාරුයි. පහුවෙනිදා උදේ ඒ ඇඳට අමාරු ලෙඩෙක් දැම්මා. අර මනුස්සයට කොරිඩෝවේ බිම නිදන්න උනා. ඒත් ඒ මනුස්සයා සිනාමුසු මුහුණින් අලුත් ලෙඩාට ඇඳ දීලා ගිහින් කොරිඩෝවේ නිදාගත්තා.

මට බැක්ටීරියා ආසාදනයක් එක්ක උණ හැදිලා හිටියේ. පෙනිසිලින් පැය කීපෙන් කීපෙට එන්නත් කළා. අතට ගහලා තිබුණ කටුව පරණ වෙන්න පරණ වෙන්න අත ඉද්දුම් කනවා. මුළු ඇඟම අඩපණ වෙලා තිබුණා. මම වටපිට බැලුවා. මම දැක්කා බොහෝ අය මටත් වඩා වේදනා විඳින බව. මගේ එහා පැත්තට අලුතෙන් දාපු ලෙඩාට සිහිය තිබ්බේ නැහැ. මම දැක්කා ඒ මනුස්සයා ජීවිතයත් මරණයත් අතර සටනක ඉඳපු විදිහ. ඒ කෙනා ළඟ හිටියේ ඒ මනුස්සයාගේ පොඩි පුතා. ඒ කොල්ලා මටත් වඩා අවුරුදු කීපයක් බාලයි. කතා බහ කරන්න කෙනෙක් නැතුව ඉඳපු මම ඔහුත් එක්ක කතා කළා. ඒ වෙලාවේ මට දැනුනා මරණාසන්න ලෙඩෙක් එක්ක ඉස්පිරිතාලෙක ඉන්න මනුස්සයෙක්ගේ හිතේ වේදනාව ලෙඩේ විඳින මනුස්සයාගේ වේදනාවට වඩා වැඩියි කියලා. එදා හවස ඒ ලෙඩාගේ ලොකු පුතා අවා තාත්තා ලඟ රැය ගත කරන්න. ඒ කොල්ලා මගේ වයසේ. අපි බොහෝ දේවල් කතා කළා. සේලයින් බෝතල් එල්ලගෙන කටු ගහගෙන කතා බහක් නැතුව ඉඳපු මටත් ඒ කතා බහ ලොකු දෙයක් උනා. මම කතා කලාට වඩා අහන් උන්නා. මං හිතන්නේ ඒක ඒ කෙනාටත් යම් සහනයක් ගේන්න ඇති. මට අහන් ඉන්න උනේ දුක් වේදනාවන් ගොඩක්. ඇතැම් තැන් වල කියන්න දේවල් මොකුත් නොතිබ්බත් දිග සුසුම් ලෑම් එක්ක ඒ දේවල් අහන් ඉන්න මට සිද්ද උනා. රෑ පෙනිසිලින් ගැහුවා. වේදනාව එක්ක ටික වෙලාවකින් මට ඉබේම නින්ද ගියා.



පාන්දර හතරට විතර මට ඇහැරුණේ කිසියම් කලබල ගතියක් දැනුන නිසා. මට එහාපැත්තේ ඇඳ වටකරගෙන දොස්තරලා කිහිපදෙනෙක් එක්ක සාත්තු සේවිකාවන් කිහිපයක් කලබලයෙන් අර ලෙඩාව පරික්ෂා කරනවා. ඒ මනුස්සයගේ ලොකු පුතා පැත්තකට වෙලා හිටියේ ඇඬුම් හිරකරගෙන බව මට පෙනුනා. දොස්තරලා ලොකු උත්සාහයක් ගන්න බව දැනුනත් ඒ මනුස්සයාට සවි කරලා තිබුණ උපකරණේ තව දුරටත් සතුටුදායක උනේ නැති බව දොස්තරලගේ මුහුණ දැක්කම පේන්නට තිබුණා. සියලු උත්සාහයන් නතර වී ඒ මනුස්සයා නිසල උනා. දොස්තරලාට එයා දෛනික අත්දැකීමක් වන්න ඇති. ඒ නිසා ඒ අය එතැනින් ඉවත් වෙලා ගියේ කිසිවක් නොවුන ගානටද කියලා මට හිතුනා. එදා මම පළවෙනි වතාවට මගේ ඇස් ඉදිරියේ මනුස්සයෙක්ගේ අවසන් හුස්ම වා තලයට මුහුවෙනවා දැක්කා. අර පුතා කෑ ගහලා අඬා වැටුනේ නැහැ. සාත්තු සේවකයෙක් ඇවිත් සුදු රෙද්දකින් අර මනුස්සයාගේ හිසේ ඉඳන් දෙපතුළ වෙනකං වහලා දැම්මා. අර පුතා තාත්තගේ අතින් අල්ලන් හිටියා.


ටික වේලාවකින් ඔහු මගේ ළඟට ආවා. ඇවිත් එතන තිබුන පොතු ගියපු ප්ලාස්ටික් පුටුව උඩින් ඉඳගත්තා. මට කියන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ. ඔහු මට මෙහෙම කිවුවා


"මට මතක් වෙනවා ඉස්සර අපේ තාත්තා මාවයි මල්ලිවයි පුට් සයිකලේ තියන් ඉස්කෝලේ එක්ක යන හැටි..... අපේ තාත්තා ගොඩක් දුක් වින්දා...."


එපමණයි ඔහුට කියාගන්න පුළුවන් උනේ. ඔහුගේ වචන හිර උනා...හැඬුම් ආවා... ඇස් අග තිබුණ කඳුල පිට නොයෙන්න ඔහු මගේ ඇඳට උඩින් කැරකුන විදුලි පංකාව දිහා බලා ගත්තා. මට කියන්න වචන තිබ්බේ නැහැ. මම ඔහුගේ පිටට අත තබාගෙන බොහෝ වෙලාවක් නිසොල්මනේ හිටියා.


ඒ තාත්තගේ ඇඳට ඉහලින් තිබුන විදුලි පංකාව නැවතී තිබුණා. කොහේදෝ සිට පැමිණි ගේ කුරුළු ජෝඩුවක් කිචි බිචි ගාමින් නැවතී තිබූ විදුලි පංකාව මත වසා සිටියා. එය මට වටහාගන්න අපහසුයි. ඔව්. මරණය වටහාගැනීම අපහසුයි.



_අයේෂ් ලියනගේ_